on air channel: เที่ยวรถไฟใต้ดิน

เผชิญชะตา เฮฮานั่งรถไฟใต้ดินที่หัวลำโพงด้วยตัวเองครั้งแรก

ทางลอดใต้ดินของสถานีรถไฟ

ด้วยความที่แอร์เป็นคนต่างจังหวัดและจะใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับเส้นทางในกรุงเทพ เมื่อมีโอกาสได้เดินทางเข้ากรุงเทพฯ จึงงงและสับสนกับเส้นทางเอาการอยู่ค่ะ เมื่อจะไปทำธุระต่อที่ไหนจึงมีความคิดที่จะเดินทางด้วยรถไฟ ซึ่งเราจะฝากรถไว้กับทางโรงแรมที่เราไปพักไว้ก่อน ด้วยเพราะก็ไม่อยากรถติดถ้าใช้บริการแท็กซี่ สบายก็จริงแต่รถก็ติด และค่าแท็กซี่ก็แพงเอาเรื่องอยู่ถ้าไปไกล ๆ และอีกอย่างอยากนั่งรถไฟใต้ดินด้วยแหละ เพราะมันถึงเร็ว รถไม่ติด แต่มันติดตรงที่แอร์ ไม่คล่องในการใช้บริการรถไฟใต้ดินนี่แหละ 555

แต่บ้านนอกเข้ากรุงอย่างแอร์ซะอย่าง ไปมันแบบงง ๆ นี่แหละ อาศัยถามเจ้าหน้าที่บ้าง เพื่อนร่วมเดินทางบ้าง อ่านป้ายบ้าง ฟังจากเสียง operator ที่เขาประกาศบ้าง มั่วไปมั่วมา ถูกบ้างผิดบ้าง ถึงที่หมายจนได้ แต่กว่าจะถึงก็ทำเอาตื่นเต้นหัวใจแทบหลุดออกมาข้างนอกเหมือนกัน เพราะบางช่วงของสถานีใต้ดิน เดินอยู่คนเดียว เงียบและน่ากลัวอยู่ไม่ใช่น้อยสำหรับคนไม่คุ้นชิน สถานที่แบบนั้นถึงจะรู้ว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่เยอะก็ตาม แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่ามั้ยคะ แหม ! ก็ผู้หญิงสวย อวบอ้วนอย่างป้าแอร์ไปเดินอยู่ทางใต้ดินคนเดียวนี่เนาะ ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา

ตั๋วหรือชิปสำหรับขึ้นรถไฟ

การขึ้นรถไฟก็เริ่มจากเราต้องรู้ที่หมายก่อนว่าจะไปไหน พอรู้แล้วเราก็ไปซื้อตั๋วค่ะ อ่ะ ๆ การซื้อตั๋วก็ทำอาการ งง ให้กับแอร์ได้อีกเพราะซื้อตั๋วไม่ยักจะได้เป็นตั๋วอย่างที่เข้าใจ แต่ได้เป็นชิปกลม ๆ สีดำ ๆ เท่ากันเหรียญ 5 บาทของไทย ได้มาแล้วมายืนจด ๆ จ้อง ๆ ดูคนอื่นใช้ก่อน ว่าเค้าใช้ยังไงกัน ทำเนียน ๆ ไม่ให้ใครรู้ว่าใช้ไม่เป็น 555 เอาน่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว ทำตามคนข้างหน้าเลย อัยย่ะ ! ง่ายจังแค่เอาชิปรูดผ่านเครื่องสแกน ประตูทางผ่านเข้าไปใช้บริการรถไฟใต้ดินก็เปิดออก วู้ ! กลัวทำไม (อุ้ยตาย ! ลืมตัวก็กลัวแหละ) บ้านนอกเข้ากรุงอ่ะนะ

เอาละซิเมื่อผ่านเข้ามาก็ต้องเดินไปหาชานชาลาที่จะต้องขึ้นรถไฟ เดินไป ๆ ๆ ทำไมมันไกลและโล่งจัง ไม่ค่อยมีผู้คนเดินเลย เริ่มใจคอไม่ดีเรามาถูกเปล่าน้อ แต่ก็เดินตามป้ายและลูกศรบอกทางไปเรื่อย ๆ แล้วในที่สุดก็เจอสถานีที่จะต้องขึ้นรถไฟ เพื่อที่จะไปลงอีกสถานี เอาละวุ้ย เค้ารอเราก็รอ เค้าขึ้นเราก็ขึ้น 555 ตามเค้าตลอด และก็คอยฟังเสียงสวย ๆ ที่บอกทุกสถานีที่จอด ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนคงจะแน่นมาก แต่ตอนนี้ขึ้นลงสบาย โล่ง ๆ เสียงตามสายบอกถึงสถานีที่จะลง เราก็เตรียมตัวลงตามเค้าอีกและ ก็มันมีคนลงสถานีเดียวกับเรานี่เนาะ

ใช้เหรียญนี้เพื่อสแกนออก

ลงมาแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องใช้งานเจ้าเหรียญที่กุมชะตาชีวิตเราไว้อีกครั้ง เพราะถ้าระหว่างทางเราทำเหรียญ หรือชิปอันนี้หาย เราต้องออกไม่ได้แน่เลย เพราะเราต้องเอาเจ้าชิปอันนี้มาผ่านการสแกน โดยการหยอดลงไปในช่องคล้ายกับการหยอดออมสินอีกครั้งเพื่อเปิดทางออก นั่นน่ะ ! แล้วจะไม่ให้เรียกเหรียญกุมชะตาชีวิตได้ยังไงละคะ เมื่อออกได้แล้วก็เดินต่อค่ะ เพื่อหาทางขึ้นไปข้างบน ถาม ๆ แล้วก็เดินตาม ๆ เค้าไป เย้ ! ขึ้นมาข้างบนได้แล้ว และก็ถึงที่หมายที่เราจะไปด้วย ที่หมายที่ว่าก็คือ คลินิกจัดฟันคร้าาา ย้ายตามหมอมากรุงเทพ เฮ้อ ! เลยได้กลายเป็นที่มา การหัดขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินเองครั้งแรก ของมนุษย์ป้าอย่างแอร์

การเดินไปหาชานชาลาที่จะขึ้นรถไฟ และการเดินหาทางขึ้นตอนออกจากรถไฟ ใช้เวลานานกว่าตอนรถไฟวิ่งอีกค่ะ รถไฟฟ้าใต้ดินใช้เวลาต่อสถานีนึงไปยังอีกสถานีนึงแป็บเดียวเองค่ะ ไม่มีรถติด ไม่มีฝุ่นควันกวนใจ ไม่มีความหวาดเสียวจากการขับรถแซงซ้ายแซงขวา ที่บนท้องถนน และอีกอย่าง ค่าโดยสารไม่แพงค่ะ รวดเร็วทันใจไร้รถติด ชีวิตก็มีเวลาชิลได้อีก ลองไปใช้บริการกันเยอะ ๆ ค่ะเพื่อลดค่าใช้จ่ายจากการเติมน้ำรถยนต์กันนะคร้าาา👍👍👍

แล้วเจอกันในบทความต่อไป หลากหลายเรื่องราว เล่าด้วยการเขียน

ติดตามผลงานอื่น ๆ บทความรีวิวต่าง ๆ ร้านอาหาร คาเฟ่ สถานที่ บิวตี้ ไลฟ์สไตล์ ทุกอย่างที่เจอะเจอ รับตัดต่อวิดีโอ สอนเทคนิคตัดต่อวิดีโอ ตกแต่งรูป และออกแบบสติกเกอร์สินค้าต่าง ๆ

เพจ

fanpage facebook

ยูทูบ

YouTube

B D

Blockdit

Blogger

True

https://cities.trueid.net/post/177916

พูดคุยสอบถาม

Line :https://line.me/ti/p/S9ReekcXr-

เฟซหลัก : Facebook profile